پپتید و مقابله با چاقی

پپتیدها نسخه‌های کوچک‌تری از پروتئین‌ها هستند که اهداف مختلفی دارند، مانند پتانسیل کاهش علائم پیری، تسکین التهاب یا افزایش رشد عضلانی. در سال 2015، محققان نوعی پپتید به نام پپتید را کشف کردند و عملکرد آن را در مسیر آدیپونکتین  پپتید که شروع و شدت شرایط التهابی خود ایمنی یا مزمن را تنظیم می‌کند، شناسایی کردند. اکنون، تحقیقات جدید در مدل‌های حیوانی نشان می‌دهد که این پپتید پتانسیل ارائه راه‌حلی پیشگامانه برای بسیاری از بیماری‌ها را دارد. این مطالعه نشان می دهد که پپتید ممکن است شانس ابتلا به دیابت نوع 2 و سایر شرایط مرتبط با چاقی مانند بیماری کبد چرب را کاهش دهد. چاقی منجر به تغییرات قابل توجهی در متابولیسم بافت چربی می شود، به لوزالمعده آسیب می رساند، حساسیت به انسولین را مختل می کند و در نهایت باعث هیپرگلیسمی می شود که پایه و اساس دیابت نوع 2 است. علاوه بر این، باعث ایجاد یک واکنش التهابی درجه پایین در سراسر بدن می‌شود که باعث نفوذ گلبول‌های سفید خون به بافت‌های متعدد، از جمله رسوبات چربی که در اعماق بدن که اندام‌هایی مانند کبد و روده را احاطه کرده‌اند، به نام بافت چربی احشایی، می‌شود. و حفره صفاقی، غشای ظریفی که روده را در بر می گیرد. طبق یک مطالعه جدید که در منتشر شده است، مسیر آدیپونکتین ارتباطی بین چاقی، پاسخ التهابی درجه پایین همراه با تغییراتی در لوزالمعده که قبل از شروع دیابت رخ می دهد، فراهم می کند. محققان با استفاده از مدل موش چاقی، پپتید پپتید را با استفاده از یک پمپ آهسته رهش تجویز کردند تا ببینند آیا می تواند از تأثیرات رژیم غذایی پرچرب بر پانکراس جلوگیری کند یا حتی آن را معکوس کند. محققان دریافتند که تجویز پپتید به موش‌هایی که از رژیم غذایی پرچرب پیروی می‌کردند منجر به کاهش قابل توجهی در بزرگ شدن سلول‌های تولیدکننده انسولین در پانکراس و تعداد گلبول‌های سفید خون در بافت چربی احشایی و حفره صفاقی در مقایسه با گروه کنترل